تازه های الکترونیک و تکنولوژی

گروهی از اخترشناسان با استفاده از داده‌های جمع‌آوری شده از تلسکوپ کپلر ناسا موفق به کشف یک طوفان لویاتانی مانند در سطح یک ستاره‌ی کوچک و دور شدند. این طوفان که طبق گزارش‌ها تا حدی بزرگ است که می‌تواند سه سیاره‌‌ی اندازه‌ی زمین را به درون خود بکشاند، متشکل از ابرهایی از مواد معدنی ریز بوده و در ماهیت خود شبیه به لکه سرخ بزرگ سیاره‌ی مشتری است.

ستاره‌ای که طوفان فوق در سطح آن یافت شد، شبیه به بدنه‌های ستاره‌های منظومه‌ی شمسی ما نیست. این ستاره که با عنوان W1906+40 شناخته می‌شود، 53 سال نوری از زمین فاصله داشته و در صورت فلکی لیرا واقع شده و متعلق به نوع ستاره‌هایL-dwarf می‌باشد. این نوع ستاره‌ها نسبتا سرد سوزانده شده و دمای سطح آنها حدود 3500º F می‌باشد و این درجه حرارت اجازه‌ی شکل‌گیری شرایط جوی مانند شرایط اخیرا مشاهده شده در W1906+40 را می‌دهد.

اغلب مواقع ستاره‌های این نوع در حفظ واکنش پیوند اتمی ناموفق بوده که منجر به تولید نور از ستاره شده و درنهایت با ستاره‌ی ناموفقی که با عنوان کوتوله قهوه‌ای شناخته می‌شود، روبه‌رو می‌شویم. با این حال بر اساس اطلاعات تخمینی در مورد سن W1906+40، اخترشناسان معتقدند که این L-dwarf قادر به دستیابی و حفظ پیوند اتمی است.

تحقیق جدید بر دو سال اطلاعات جمع‌آوری شده از تلسکوپ کپلر مبتنی است که به ضبط دوره‌ای روشنایی ستاره‌ی W1906+40 می‌پرداخت. در اغلب مواقع الگوی تضعیف نور ستاره‌ها نتیجه‌ی عبور یک فراسیاره از میان کپلر و ستاره‌ی والد است که نور ستاره را مسدود می‌کند. با این حال بر اساس مشاهدات گذشته در سال 2011 با تلسکوپ فضایی اسپیتزر، اخترشناسان می‌دانند که این تضعیف نور درواقع ناشی از عبور یک سیاره نیست، بلکه باید دلایل دیگری داشته باشد.

در ابتدا، پژوهشگران چنین فرض کرده که این تضعیف نور می‌تواند نتیجه‌ی لکه‌ی خورشیدی وسیع موجود در سطح W1906+40 باشد. این نوع از فعالیت خورشیدی، هنگامی که دمای سطحی ستاره در یک منطقه‌ی متمرکز به دلیل غلظت میدان مغناطیسی بدنه‌ی ستاره‌ای افت پیدا می‌کند، رخ می‌دهد. تحقیقات بعدی نشان داد دلیل این اطلاعات غیرمعمول، یک طوفان خورشیدی بزرگ است. این طوفان که در ماهیت خود شبیه به لکه‌ی سرخ بزرگ مشتری بوده، نوعی طوفان جدیدا کشف شده در حول یک ستاره است که هر نه ساعت یک بار حرکت می‌کند و احتمالا دو سال عمر دارد.

با حرکت رو به جلو، این گروه امیدوارند بتوانند سایر ستاره‌های شناخته شده و کوتوله‌های قهوه‌ای را در جستجو به دنبال شرایط جوی مشابه، بررسی کنند. مقاله‌ای از نتایج تحقیقات این گروه برای انتشار در ژورنال Astrophysical Journal پذیرش شده است.

کاوش در فضا به ندرت با شانس دوم مواجه می‌شود، اما آژانس فضایی ژاپن (JAXA) امروز با شانس دوم بزرگی روبه‌رو شد. این آژانس تایید کرد که سفینه فضایی Akatsuki آن با موفقیت وارد مدار ونوس در دومین تلاش خود شده است. اولین تلاش این سفینه در هفتم دسامبر 2010 صورت گرفت که خرابی موتور این سیفینه فضایی را به مدار خورشید بازگرداند.

این سفینه بدون سرنشین با موفقیت احتراقی در تراسترهای سیستم کنترل واکنش کمکی (RSC) خود در ساعت 23:51GMT تحت کنترل اتمی به مدت 20 دقیقه ایجاد کرد. این مانور از سوی مرکز اعماق فضای ژاپن و ایستگاه‌های شبکه فضایی کانبرا مدیریت می‌شد. پس از تکمیل عملیات احتراق، Akatsuki وارد موقعیت جدید برای اجرای دومین مانور طبق دستورات زمین شد.

مدارگرد ونوس Akatsuki یا پروژه‌ی Planet-C از مرکز فضایی Tanegashima ژاپن در تاریخ 21 می 2010 از روی موشک H-IIA 202 برخاست. این سفینه‌ی فضایی با هدف مطالعه‌ی اتمسفر ونوس و برآورد وضعیت‌های آن، مجهز به سه دوربین اینفرارد، یک تصویرگر ماورابنفش، یک دوربین روشنایی و یک اوسیلاتور فوق ثابت برای مشاهدات رادیویی است.

مانور امروز به دلیل اتفاقات رخ داده برای Akatsuki طی مانور اول نیاز بوده است. در مانور اول در طول مرحله‌ی احتراق، ارتباطات طبق انتظار قطع شد. با این حال این سفینه فضایی موفق به تماس مجدد طبق برنامه‌ریزی نشد و واحد کنترل ماموریت بعدها متوجه‌ی وضعیت ایمن این سفینه شد.

ارتباط با سفینه نشان داد که موتور تترااکسید هیدرازین/نتیروژن آن سه دقیقه زودتر خاموش شد به این ترتیب Akatsuki وارد مدار خورشید مرکزی شد. مهندسان بعدها به این نتیجه رسیدند که مشکل به وجود آمده در سوپاپ هلیوم معیوب موجب ورود اکسیدکننده‌ی زیاد به محفظه‌ی احتراق موتور شده است. و این عمل باعث گرم شدن بیش از حد سریع موتور و آسیب به آن می‌شود.

برای ادامه‌ی ماموریت، JAXA سفینه فضایی را در حالت بیکاری قرار داده و برنامه‌ای برای استفاده از هشت تراستر RCS برای تغییر مسیر Akatsuki و ارسال آن به مسیری به سمت ونوس طراحی کرد. این برنامه جواب داد.

JAXA اعلام کرد دو روز آینده را صرف تعیین پارامترهای مدار جدید قبل از شروع مشاهدات سیاره‌ای خواهد کرد.

یافتن مسیر در فرودگاه‌های بزرگ شهرهای ناآشنا اغلب کار سخت و گمراه کننده‌ای است. درحالیکه دریافت مسیر درست از فردی به شما کمک خواهد کرد، اما بهتر از آن وجود فردی برای بردن شما به مقصد مورد نظر می‌باشد. و در اینجاست که Spencer وارد عمل می‌شود. Spencer درواقع یک ربات چند زبانی است که به منظور هدایت مسافران در فرودگاه‌ها طراحی شده است.

کار این پروژه از فرودگاه KLM هلند آغاز شد تا از هزینه‌‌های ایجاد شده مسافران به دلیل از دست دادن پرواز، کاسته شود. پژوهشگران و تاجران پنج کشور اروپایی اکنون در

توسعه‌ی این ربات نقش دارند.

Spencer با یک نقشه‌ی داده از فرودگاه مورد نظر بارگذاری شده و قادر به تعیین موقعیت فعلی خود از طریق مجموعه‌ای از سنسورها مانند شتاب‌سنج‌ها و لیزرهای مکان‌یاب است. این ربات از لیزرهای اشاره شده همچنین برای جلوگیری از برخورد به اشیای مسیر و برآورد نزدیکی خود به علائم آشنا استفاده می‌کند.

ربات Spencer با شروع کار خود از سی‌ام نوامبر در فرودگاه بین‌المللی آمستردام، تحت دوره‌ی یک هفته‌ای آزمایشی قرار می‌گیرد و تست وسیع‌تر این ربات نیز در ماه مارس صورت خواهد گرفت. این تکنولوژی درنهایت قابل اعمال بر روی همه‌ی ربات‌هایی است که نیاز به تعامل با انسان‌ها دارند، مانند ربات‌های پرستار.

مجموعه‌ی فولکس‌واگن عینک‌های هوشمند سه‌ بعدی را در اختیار کارگران خود در کارخانه‌ی ولفسبورگ آلمان قرار داد. عینک‌های گوگل گلس نسخه‌ی Explorer توسط اپراتورهای لجستیک کارخانه برای کمک به انتخاب درست بخش‌هایی مانند شیشه‌های جلو و درایوشفت‌ها بکار خواهد رفت.

این روند در یک دوره‌ی سه ماهه تست خواهد شد و در طی آن استفاده از عینک‌های هوشمند توسط کارگران مورد نظر دو ساعت در هفته افزایش خواهد یافت. پس از چهار هفته، آنها از عینک‌ها در یک شیفت کامل استفاده می‌کنند. و در صورت دریافت نظرهای مثبت از سوی کارگران، این عینک‌ها به عنوان ابزار جدید پذیرش خواهند شد.

طرح مشابه‌ای سال گذشته از سوی بی.ام.و برگزار شد و در طی آن کارگران با استفاده از گوگل گلس اقدام به بررسی کیفیت کنترل وسایل نقلیه می‌کردند. فولکس‌واگن از عینک‌های گوگل گلس با برنامه‌ی خاص خود استفاده می‌کند. این عینک‌ها دارای یک نمایشگر اچ‌دی 25 اینچی هستند و همچنین قادر به تصویربرداری پنج مگاپیکسل و فیلمبرداری 720p می‌باشند. آنها همچنین از تکنولوژی صوتی برخوردار بوده و مجهز به اتصالات وای-فای و بلوتوث می‌باشند.

رئیس بخش لجتسیک کارخانه‌ی ولفسبورگ، رینهارد دی وریس، می‌گوید: "اهمیت دیجیتال‌سازی در حال افزایش در تولید است. عینک‌های هوشمند سه بعدی می‌توانند ارتباط و همکاری انسان و سیستم را به سطح جدیدی ارتقا دهند."

در میان مزایایی که دی وریس اشاره کرده، عملیات کنترل صوتی و لمسی قرار دارند که کارگران را از عملیات دستی تا حدی زیادی رها خواهند کرد. این عینک‌ها همچنین اطلاعات مرتبط خوبی را نشان می‌دهند، مانند مکان ذخیره‌سازی یا اعداد بخش‌ها.

فولکس‌واگن اعلام کرده استفاده از عینک‌های سه بعدی اختیاری است. کارگرانی که این عینک‌ها را انتخاب می‌کنند، تحت آموزش تدریجی استفاده از این تکنولوژی قرار می‌گیرند. در حال حاضر، سی کارگر از این عینک‌ها استفاده می‌کنند.

در شیوه‌ای مشابه با نمایشگرهای مجازی مانند Garmin HUD، نمایشگر Carloudy نیز بر روی داشبورد خودرو قرار گرفته و اطلاعات ناوبری را بر روی شیشه‌ی جلو به نمایش می‌گذارد. اما به لطف تکنولوژی نمایشگر، طراحان این ابزار وعده‌ی استفاده‌ی هفته‌ای از این دستگاه را بدون نیاز به شارژ مجدد داده‌اند.

یکی از سخنگویان مجموعه‌ی Cognitive AI Technologies، طراح این ابزار، گفته است: " Carloudy اولین HUD می‌باشد که از نمایشگر صفحه‌ی الکترونیکی بهره می‌برد (که بدون اجزای متحرک یا گرمایشی است، در تمامی شرایط نوری قابل دیدن می‌باشد و دو هفته شارژ خود را نگه می‌دارد)."

Carloudy مجهز به یک نمایشگر شش اینچی رزولوشن بالا نیمه شفاف است که از سنسور نور محیط برای تنظیم اتوماتیک روشنایی استفاده می‌کند و تصویر را بر روی شیشه‌ی جلوی خودرو بازتاب می‌نماید.

این ابزار با یک اسمارت‌فون دارای بلوتوث با اجرای یک برنامه‌ی همراه عمل می‌نماید که برای کمک به تامین ناوبری‌هایی از طریق گوگل مپز، بررسی مکان پارک و ترافیک به صورت بلادرنگ، نمایش محدوده‌ی سرعت، و کمک به یافتن سرویس‌های مفیدی مانند غذا و نوشیدنی، کارواش، هتل و موارد دیگر طراحی شده است. طراحان همچنین اشاره کرده که ویژگی‌های گمراه کننده مانند آلارم‌های پیام، نوتیفیکیشن‌های ایمیل و آپدیت‌های رسانه‌های اجتماعی از این سیستم حذف شده‌اند.

Carloudy با ابعاد 166.88x131.06x12.7 میلی‌متر و وزن 250 گرم، مجهز به یک پردازنده‌ی کم مصرف ARM، اتصالات وای-فای و بلوتوث، و یک پورت میکرو یو‌اس‌بی برای شارژ باتری است. این ابزار از دستگاه‌های هوشمند آیفون 4S و بعدها اندروید 4.4 پشتیبانی کرده و با استفاده از کنترل صوتی یا کنترلر بلوتوث غربیلک فرمان هدایت می‌شود.

 منبع : gizmaggizmag

پژوهشگران دانشگاه تگزاس احتمالا راه‌حلی را برای یکی از اصلی‌ترین مشکلات در راه ساخت وسایل الکترونیکی انعطاف‌پذیر و تاشدنی و اجزای رباتیکی نرم پیدا کرده‌اند. مدارهای الکترونیک هنگامی که به طور مداوم در مواجهه با خم شدن و انعطاف قرار می‌گیرند شکسته و بی استفاده می‌شوند، اما ژل خودترمیم جدید می‌تواند به طور خودکار این عیوب را در صورت ایجاد، اصلاح نماید.

این ژل بدون هیچ محرک خارجی عمل کرده و باید به نقاط اتصال مدار وصل شده، زیرا این نقاط از بیشترین محل‌های احتمال شکستگی هستند. هنگامی که آسیب بر اثر خم کردن بیش از حد یا موارد دیگر رخ می‌دهد، این ژل خود را بازهمگذاری کرده و مدار را با اتصال مجدد یا تعمیر اصلاح می‌کند.

این ژل از هیدروژل پلیمر رسانایی به همراه ژل فلز-لیگاند خودترمیم ساخته شده که دو جز فوق در کنار هم قوی‌تر و الاستیک‌تر هستند. جز دوم اشاره شده، خود همگذاری و درنتیجه ویژگی خودترمیم خود را از یک فریم‌ورک مکعبی حاوی مولکول‌های حل شدنی که تریپیریدین نامیده می‌شوند، دریافت می‌نماید.

پژوهشگری که این ژل جدید را ابداع کرده، Guihua Yu، بر این باور است که این ژل دارای پتانسیل کاربرد در باتری‌ها و بیوسنسورها و همچنین مدارهای الکترونیک است. گروه تحقیقاتی وی به این نتیجه رسیدند که با کنترل سنتزهای ژل با استفاده از موردی که یون مخالف دوپانت منطقی نامیده می‌شود، می‌توانند حدود ده برابر رسانایی بیشتر هیدروژل‌های پلیمری مورد استفاده در باتری‌های قابل شارژ معمولی بدست آورند.

پژوهشگران همچنین به دنبال کاربرد این ژل در تکنولوژی پزشکی، پوست مصنوعی و رباتیک‌های نرم هستند. مقالاتی در مورد ژل خودترمیم و سنتزهای آن در ژورنال Nano Letters منتشر شده است.

تار عنکبوت دارای خواص خارق‌العاده‌ای است. در میان آنها باید به قدرت همتراز با فولاد، محکم‌تر از کولار و سبک‌تر از فیبرکربن اشاره کرد. با این حال متاسفانه، پرورش عنکبوت به منظور برداشت ابریشم آنها غیرعملی است. به همین دلیل گروه‌هایی در پی ساخت ابریشم عنکبوت مصنوعی برآمدند. کمپانی ژاپنی Spiber یکی از آنهاست و اخیرا در همکاری مشترک با North Face موفق به ساخت یک نیم تنه با استفاده از فیبر QMONOS شد. این لباس که Moon Parka نامیده شده، طبق گزارش‌ها اولین پوشش ساخته شده از مواد پروتئین مصنوعی جهان می‌باشد.

کیفیت چشمگیر تار عنکبوت طبیعی عمدتا به دلیل پروتئین دخیل در ساخت آنهاست که فیبروئین نامیده می‌شود. ساخت فیبروئین کاملا دست‌ساز در آزمایشگاه کار ساده‌ای نیست، به این ترتیب Spiber به انتخاب شیوه‌ی رمزگشایی ژن مسئول تولید فیبروئین در عنکبوت‌ها و سپس بیومهندسی باکتری با DNA دارای همان صفات جهت تولید این پروتئین پرداخت. فیبروئین مصنوعی متعاقبا در QMONOS – که واژه ژاپنی عنکبوت است – تنیده شده است.

نمونه‌ی آزمایشی Moon Parka مبتنی بر طراحی Antarctica Parka مجموعه‌ی North Face است و مجهز به پوشش خارجی کاملا از QMONOS است. اگرچه فیبرهای آن می‌توانند به هر رنگی مجهز شوند، رنگ اصلی طلایی به تقلید از رنگ گوی طلایی عنکبوت در حال تار تنیدن برای آن انتخاب شده است.

طبق گزارش‌ها، نه تنها مواد سازنده مزیت‌های عملکردی متعددی را نسبت به فیبرهای پلیمر مبتنی بر نفت خام ارائه می‌دهند، بلکه فرایند تولید آن نیز سازگاری بیشتری با محیط زیست دارد. علاوه بر این، این ماده همچنین زیست تجزیه پذیر است.

اگرچه مشکلات زیادی تا قبل از تولید انبوه Moon Parka باید حل شوند، Spiber وعده‌ی عرضه‌ی تجاری این لباس را تا سال 2016 داده اما جزئیات قیمت آن را مشخص نکرده است.